اشعار

با گریه عـقده از دل من وا نمی‌شود          زخم جگـر به اشک، مداوا نمی‌شود

تا دست من ورم نکند از غلاف تیغ          بند ستم ز دست علــی وا نـــمی‌شود

شرمنده‌ام ز رهـبر مظلوم خود علی          دســـت شکسته حامی مولا نمی‌شود

بــــر روی قبر من بنویسید دوستان           سـیـلی زدن مــوّدت زهـرا نمی‌شود

بـــر بـــاب خــانه‌ام بنویسید رهبری          مثـــل امــــام فاطمــــه تنها نمی‌شود

گـفــتم ز حـبس دل کـنم آزاد ناله را          دیـدم کـنار زینـــب کـبـری نمی‌شود

جزطفل من که یارعلی گشت پشت در           شش‌مـــاهه‌ای فــــدایی بـابا نمی‌شود

من پشت در ز پای فتادم یکی نگفت          زهرا چرا ز روی زمین پا نمی‌شود

سقط ‌جنین و سیلی و ضرب غلاف تیغ           ایـــن احـــتـــرام ام‌ابیـــها نمـــی‌شود

میثـم بـــدون لطف و عنایات فاطمـه          یک بیــت از کتاب توامضا نمی‌شود

مـبــادا بــاغــبـــانى در بــهـاران           خــزانِ نــخــل بــارآور بـبـیـنــد

مـبــــادا در بــهــــار زنــدگــانى           که نخلى، چیـده برگ و بر ببیـند

مـبادا عــنـدلـیـبـى لانــه خـویـش           ز بـــرق فـتــنـه در آذر بـبـیــنـد

چه حالى دارد آن مرغى که از جفت           بـجـا در لانـه مـشـتـى پَـر بـبـیند

وزآن جانسوزتر احوال مرغى است           که جـاى لانــه، خـاکستـر ببـیـند

نـدارد کــودکى طاقـت که نـیـلـى           ز ســیـلى صـورت مـادر بـبـیـند

گـل سـرخ ست مـادر، کى تـواند           رخ خـود را چـو نـیـلوفـر ببـیـند

هزاران بار اجل بـرمرد خوشتر           که سیــلى خـوردن هـمـسر ببیند

چــه حـالى مى کند پـیـدا خـدایـا!           اگراین صحنه را، حـیـدر ببیند؟

مگـو رو کرده پــنـهـان تا مـبـادا           رخـش را، سـاقـى کـوثـر ببـیـند

تـوانـد آن کـه مـولا بى نـگـاهـى           رخ مـحــبـــوبــۀ داور بـــبـیـنــد

خسوف مــه، کسوف آفتاب سـت           نخـواهـد خــصم بد اخـتـر ببـیـند

مــیان شعلــه، در از درد نـالـیـد           که یـا رب قاتـلـش کـیـفــر ببـیـند

ولــى از روى مــولا شـرم دارد           که مسمارش به خـون انـدر ببیند

چه سان مولاازین پس خانۀ خویش           تهـى از دخـت پـیــغـمـبر ببـیـند؟

نهان کـن چادر و سجّــاده اش را          مـــبــادا زیـنب مـضـطر بـبـیـنـد

بــرو دیوار و در را شستشو کن           مگـر ایـن صحنه را کمـتر ببیند

ای همه شب به گوش تو، گریه بی صدای من         مانده به سینه با نفس، ذکر خدا خدای من

اشک تو ریزد ازبصر، بغض تو مانده در گلو         کشته مرا سکوت تو گریه کن ازبرای من

هر نفـسی کـه می کشم، آه تو خـیزد از دلم         گشته علی علی علـــی  زمزمه دعای من

عقده به سیـنه دارم و منع ز گریـه می شوم         حبس شده است در گلوگریۀ های های من

کوه فراق و قــدّ خم، موی سفید و عمر کم         عمْر برو که بعد از این مرگ بود دوای من

گـریه دگـر نمی کـنـد بــاز ز کـار من گـره         غیـر اجل دگر کسی نیست گره گشای من

ای به فدات هست من گو شکند دو دست من         یک سرموی تو اگر کم شود از تو وای من

من بـه کـفـم گرفـتـه جان می دوم از قـفای تو         زینب چارساله ات می دود از قـفای من

من به تو اشک داده ام من به تو سوز داده ام          میثم از آن فشانده ای خون جگر به پای من

این روزها صحبت شان بـا نگـاه بود           از بس فضای خانه پُر از درد و آه بود

این جا کسی عـیادت زهـرا نمی رود           تنها کسی که سرزده شب، نور ماه بود

شهر پیمبر است مــــدینه ولی در آن           یـاری اهــل بیـت پـیـمـبـر گـنـاه بود

از سنت رسول به غیر از اذان نماند           شالـوده هـای دیــن مدیـنـه تـبــاه بـود

اصلاً عجیـب نیست که هیزم بیاورند           وقتی که قـلب مردم یـثـرب سیاه بود

می گفت با نگاه: بمان فاطمه، نرو...           تنهـا جواب فاطمه هم یک دو آه بود

ازلب جدا نمی شود(عجّـل وفاتی) اش           در انتظار مانده و چشمش به راه بود

سجده های فاطمه شـب زنده دارم می كند          مِهر او زیباتر از فصــل بــهارم می كند

هرچه دارم از دعای مـادرم دارم كه او          با دعـایش لطف زهـرا را نثـارم می كند

من همانم كه نبودم شـیئ مــذكوری ولی          فیضِ حُبُّ الفاطمه کوثــر تبــارم می كند

اوست تنها مادری كه در مســیر بـندگی          با قـیـام خویش یــار ذوالـفـقــارم می كند

مادرِ طاووسِ جنّت كیست غیر از فاطمه          اوست همچون دانه درمحشر شكارم می كند

تــــا قیـامت هـست كار انـبـیا تقـدیس او          مصـطفی فرمود: زهـرا با وقارم می كند

خطــــبۀ مـردانه اش درس تـولّا می دهـد          با حـمایت از ولایـت حق مـدارم می كند

گفت رهبر: احترام مادر ما واجب است          احتـرام اوســت صاحب اقـتـدارم می كند

رمزِ این سال حماسی هست سال فاطمی          آنـــكه بــــر سینـه مدال افـتخارم می كند

دولــــت دلــدار مـی آید به فـصل انـتـقـام          انتظـارِ یــار پُـر صبـر و قـرارم می كند

كعبه را یك روزه می پیـماید او تا كربلا          عاقبــت روزی بـكامم روزگـارم می كند

ما بــه زیـرعـلــم زهـــرائـیـــم           گــرد و خـاک قـدم زهـرائـیــم

افـتـخــارهـمـۀ مـــا ایــن اسـت           نـــــوکـران عــجـم زهـرائــیـم

سـفره اش تا به قـیامت پهن است            ریـزه خـوار نِعَــم زهــرائـیـــم

نفَـســــش حـکـم مسـیــحـا دارد           زنــده از فـیـض دم زهـرائـیـم

مدح او زمزمه هـای لب ماست           چـون که ما محـتـشم زهـرائیم

ما دو تا چشمه ی کـوثـر داریم           گـریــه کن های غـم زهـرائیـم

بین هیـأت همه احـسـاس کنیــم           در طــواف حـــرم زهـرائـیــم

«الف قــامت» او «دال» شـده           راوی قـــدّ خـــم زهــرائــیـــم

زخـم پهلویش اگر جلوه گر است

همــه اش زیر سر میخ دراست

مـــرد خیــــبر ، سپـرش افـتاده           بیـــن بـسـتـر قمـــرش افتـــاده

چـــه قـدَر فـاطمه بی حال شده           بـــه روی شــانه سرش افـتاده

بـه کجا خیـره شده کـاین گونـه           آتـشـــی بر جــگــرش افـتــاده

خـانــه را می نــگـرد بـا دقّـت           خــانـه ای را کـه درش افـتـاده

عکـس دیـوار و در سوختـه ای           بــاز هــــم در نـظرش افـتـاده

اشـک در دیــدۀ اوحـلــقــه زده           بــــاز یـــــاد پـســـرش افـتـاده

شـجــر طیّـــبـه ی بـــاغ خـــدا           ثلثی از بـرگ و بــرش افتـاده

تـا گـل زخـم گـل یــاس شکفت

مرد خیبر کمرش تا شد و گفت

فــاطــمه! حـال مـرا زار نکـن           غـصّــه را بر سرم آوار نـکن

گفــتـه ای تـا که حـلالت بکـنـم           باشد این گونه تو اصرار نکن

فضّه و زینبت این جـا هـسـتـند           دیگر امــروز غــذا بـار نکـن

زخـم پهلــوی تو سر وا کــرده           این قـدَر جان عـلی کـار نکــن

بـاز هم خـاطره ها زنــده شــده           هی نظر بر نوک مسمـار نکن

لااقــــل پیش دو چـشــم حسنت           تکـیـه بر قـامت دیـــوار نکـن

ایــن قــدر آه نکش پیش حسین           گـریه بر دسـت عـلـمـدار نکن

جــمله ی « آه غـریب مــادر»           را  دگـر این همه تکـرار نکن

این قدرروضه ی گودال نخوان

ایـن قــدر از تن پــامال نخوان

گفتم از درد نهان؛ یـار به من می‌گـوید           یا که مخفی؛ به حسین و به حسن می‌گوید

نه حسین و نه حسن رازغمش داد خبر           نه به زینب  نه به فضّه؛ نه بمن می‌گوید

نه زمحسن نه زصورت نه زسینه نه زدل           نه ز بـازو نه ز پهـلو نه ز تن می‌گوید

گوش او ناله ی جانسوز مرا می‌شنــود           چشم‌هایش به من از ضعف بدن می‌گوید

هر گه از پیکـــرآزرده ی او می‌پـرسم           عـوض او در و دیـوار سـخـن می‌گوید

نقش هرغـصۀ او پیـش دو چـشم ترمن           قصّه‌ها از غـم و اندوه و محن می‌گوید

آنچه را با حسنین و به من وفضّه نگـفت           شـب غسـل بــدنش خـون کـفن می‌گوید

حق زهرا همه شُد غصب و زبان«میثم»           لعن بــر طایـفــۀ عـهــد شکـن می‌گوید

مرغ بهشت وحیـم و سوخـته آشـیانـه ام           دانه سرشک دیـده و ناله شده تــرانه ام

منکه دمد ز حجره ام نور به چشم قدسیان           دود بــه آسمــان رود از در آسـتانــه ام

اجر رسالت نبی ثبــت شده به صـورتم           محفل غـربت علی گشته محـیط خانه ام

من که بهشت احمد و باغ و بهار حیدرم           مانـده زسیلی خزان برگـل رو نشانه ام

سرو زپا نشـسته ام طایر پَـر شکسته ام           قــاتـل سنگ دل مرا کشته کـنار لانه ام

من و حمایت از ولـی گواه باش یا علی           شـهـیـد اوّل تو شد محـسـن نـاز دانـه ام

هرچه عدو زند مرا؛رها نمی کنم تو را           گرچه ز کار اوفتد باز و ودست وشانه ام

درد، مراکشد ولی نیست به غیر یاعلی           زمـــزمۀ شبـانــه و گــریۀ عــاشقانه ام

منم همیشه همدمت تا که بگریم ازغمت           گـاه به تربت پـدر گه به اُحـد روانـه ام

«میثم» ما زسوز دل ساز کند غـم مرا           سـر زده ازدرون او شـعـلۀ جـاودانه ام

ای که سوز ناله ات خون در دل افلاک کرد          سـیـنـۀ خـورشـیـد را آه تو آتـشنـاک کرد

نیمۀ شب ها دعای تو در آن هجـده بــهار          با ملائک تا سحرگه سیر در افـلاک کرد

گـرچـه از گــرد گـنه آئـیـنـۀ دل تیره شد          میشود با گریه بر تو لوح دل را پاک کرد

دربهشت آرزو چون غنچه ازهم وا شود          هرکه در بزم عزای تو گریبان چاک کرد

ابـر رحمت دامنش را پاک سازد از گـناه          هرکه اینجا فیض اشک و آه را ادراک کرد

یــاد عـمــر کـوتــه تو ای گـل نیلـوفـری           سینه را در خون نشاند و دیده را نمناک کرد

دردل شب چون علی جسم تو را مدفون نمود          همره جسم توجان خویش را درخاک کرد

با غـمـی جـانکاه می گوید وفائی غـیر تو          کوه غم های علی را کس کجا ادراک کرد؟

اگر کُشند در این بیت وحی صدبارم          من از امام خودم دست بر نمی‌دارم

من از برای دفاع عـلی سپر شــده‌ام           بگو که چهـره بسوزد ز شعـلۀ نارم

هـزار شکر که من مادر شهید شـدم          چهار کـودک دیگربه یاری‌اش دارم

نه بر پسر نه به پهلو نه سینه نه بازو          علی، برای تواشک ازدو دیده می‌بارم

به تـازیـانه اگر چـه مـرا کـنار زدند          تو را مـیانـۀ دشمـن چگونـه بگذارم

به قـبـر گمشده‌ام این حدیث بنویـسید          که من به سن جـوانـی شهیــدۀ یـارم

دو مه؛ ز قصۀ دیوارو در نرفته هنوز          نفس‌ نفس زده شب تا به صبح بـیدارم

به دردهای علی گـریه می‌کنم بسیار          اگرچه باشد ازآن ضربه درد بسیارم

برای آنکه کنم ظلـم خصــم را ثابت           به حشر محسن خود رابه روی دست آرم

شـرار آه شـــما خـیـزد از دل میـثـم           خـدا کـند کـــه شـود جـاودانه آثـارم

زهـرا اگـر نبود نشــان از بـقـا نبود            خـلـقـت اگر نبـود ظهـور خـدا نبـود

آیـیـنه ی تـجـلی وحـــدانــیـت بـــود            بی او صفات ذات خدا بـر ملا نبود

بر محــورمحبت او شد جهـان بـنــا            بی این عمود خیمۀ هستی بـپـا نبود

می شد اگر حقیقت نـوریه اش عـیـان             دیگر مجال سورۀ شمس الضحی نبود

حبل المتین عشق فقط قصه بود و بس            گر رشته های چادر خیـرالـنسا نبود

مدحش گرفته می شد اگر از کتاب وحی            قدری نبود، کـوثری و هـل اتی نبود

بیت معظمش که بــود مرکـز فلـک            روزی نبـود مـوقف اهل ســما نبود

محشر الی الابد به درازا کشیده بود            زهـرا اگر شـفـیعـۀ روز جـزا نبود

حج با طراوت است به یمن جهاد او            سعی اش اگرنبود حـرم راصفا نبود

گمراه و راه گمشده تا صبح محشر است            آن دل که مهر فاطمه اش مقـتدا نبود

قبله از اوست مفتخر و کعبه محتـرم            بی فاطمه حـریم و حـرم را بقا نبود

خیری نداشت عالم اگر فاطمه نداشت            خیر کثـیر حضرت خیـرالنسا نبـود؟

ام الائـمه الـنجـبایـــش نگـفـتــه انـد؟            اُمِّ اَب است و مـادر آل عـبـا نـبـود؟

زهـرا مگر عنایت خاص خـدا نبود؟            زهـرا مگر سلالۀ بـدرالـدجی نبود؟

زهرا مگر طراوت روح دعـا نبـود؟            زهــرا مگـر تجـسّم راه ولا نبــود؟

زهرا مگر تجلی عرفان و دین وعشق            آئـیـنه دار معـرفــت کبــریـــا نـبود؟

زهرا مگر شریفه زکیه حدیثه نیست            زهـرا مگـرعفیفـه و اُمُّ الحـیا نبود؟

با آن سفـارشات  گران بار مصطفی            جـایـی برای رفـتن راه خـطـا نبود!

زهـرا اگـر نبود، حـسینی بجا نبـود            بی فاطمیه صحـبتی از کــربلا نبود

بی فاطمیه نور شهـادت عیـان نبـود            بی فــاطمیه جلـوه نـما نینـــوا نبـود

بی فاطمیه اشک جهــاد آفـرین نبود            شـور حسیـنـیان نمکش از بکـا نبود

زهــرا لباس آخرتش از بهشت بـود            سهم حـسین وای که جز بـوریا نبود

شش ماهۀ مدینه به خون گر نمی نشست            شش ماهۀ ربـاب به غـربت فـدا نبود

پامال کینه گر گل عشق عـلـی نبـود            شاخـه گل حسن ز جفـا زیر پا نبود

دستش اگر به پای ولایت نمی شکست             دستی کـنار عـلقـمه از تن جـدا نبود

با این همه جلالت و با این همه مقام            تکـذیب آن وجـود خـدایی سزا نبود

توهین به شأن عصمت آیات نور شد            این ناروا به ساحت قدسـش روا نبود

شهر مـدینه حـاصل ذکــر ولا نشــد            آنـــجا کسی مقـیـم حدیث کـسا نبود

با هیچ امانتی نشود اینچـنیـن عـمـل            گیرم که او امانت خـیـرالوری نبود

دیوانه وار؛ شعله به دست آمـدند روز            بردرب خانه ای که شبی بی گدا نبود

غیر از شقایقی که به رویش شکفته بود            در آن خزان غمزده یک غنچه وا نبود

مسمار و تازیانه و سیـلی و فاطمـه            گیرم معاد و محشر وعدل خدا نبود

مخفی اگر نـــبود مــزار شـریف او            فـریـاد غـربت بـشریت رسـا نــبود

از رویت خسوف هلالش هلال ماند            پـشتی که جز مقابل یکـتا دوتا نبود

مادر ز قاتل پسرش کی رضا شود؟            از قاتلان محسن خود او رضا نبود

گفتا مـراثی اش به عطوفت بیان نما             یک ذره رحم در دل این ماجرا نبود

مادر کنارساحل خون بود و طفل غرق            در پیچ و تاب واقعه بابا چرا نــبود

ای سبزپوش صبح فرج مهدیا بگـو            سـرخی پنجه های عـدو از حنا نبود

بر مشامم می رسد بوی عزای فـاطمه           می شـوم آمـادۀ گـریه بــرای فـاطـمـه

هاتفی از آسمان ها می دهد امشب نـدا           فـاطمـیّه آمده، مـــاه عـزای فــاطـمـه

فـاطـمـیّه آمـده؛ ای فـاطـمیّـون غـیـور           خانۀ دل را کـنید امشب سرای فاطمه

در عزایش بر تنم دارم لباس نوکـری           این لباس مشکی ام باشد عطای فاطمه

من کجا و گریه در بزم عزای اوکجا؟           اشک چشمانم بُوَد لطف خـدای فاطمه

بر جراحات عـمیق فـاطمه مرهم نهـد           هرکسی گرید میان روضه های فاطمه

هرکسی بر بام خانه پـرچم زهـرا زند           می شود ایمن ز غم تحت لوای فاطمه

مِهر زهرا را خدا با طینتم کرده عجین            افتخارم این بُـوَد هسـتم گـدای فاطمه

در قـنوت هر نـمازم بر لبـم دارم دعا           بـاراله ها جـان مـن گردد فدای فاطمه

یاری زهرا نمودن بازبان است وعمل           ای که هستی درپی کسب رضای فاطمه

می رسد آوای یا مهدی هنوز از پشت در            ذکـر تعـجیل فرج باشـد دعای فاطمه

کی می آیی تا بگیری انتـقام مـادرت؟           مهـدی زهـرا بیا، ای دلـربای فـاطمه

ای شمع سینه سوخته‌ی انجمن عــلـی         تــقــدیر تست سوختن و ساختن، علی

ای رهبری که منزوی‌ات کرده جهل خلق         ای آشــنــای درد، غریب وطن عــلی‌

من پهلویم شکسته و تو دل شکسته‌ای         من برتو گریه می‌کنم و تو، به من علی‌

من سینه خُرد گشته و تو سینه سوخته         من با تو گفتم و تو به کس دم مزن علی

من بازویم سیه شده تو دست، روی دست         بر گو کجاست بازوی خیبرشکن علی‌

سربسته به، که بعد حـمایت ز حقّ تو         در اخــتــیار من نَبُوَد دست من عــلی‌

گفتم به شب کفن کن و شب دفن کن ولیک          از تن نــمـانده هیــچ برای کـفـن علی‌

دست نوازشش دگراز کار مانده است           بر بـازویش مدال غـم یـار مانده است

با اینکه نا ندارد و قــامت کـمان شـده           چون کوه پشت حیدرکرار مانده است

هرشب برای غـربت و مظلومی علی           تا صبح گریه کرده و بیدار مانده است

حالش وخیم تر شده از حرص و جوشها           غـصه زیاد خورده که بیمار مانده است

زینب حریف آن همه خونریزی اش نشد          در کار این مریضه پرستار مانده است

از نحــوۀ قـدم زدنـش حــدس می زنـم           چشمان ضرب دیدۀ او تار مانده است

کـمـتــر شده تــورم پلکش ولی هنــوز          بر پـیکرش جراحت بسیار مانده است

هر ثـانــیــه تـنــفــس او کنــد می شود           بد جور در میان در انگـار مانده است

ای فـضه لا اقــل تو جــواب مــرا بده           این جای پای کیست به دیوار مانده است؟

با آنکه نفسهای پر از بـال زدن داشت         در چشم کبودش رمق بودن من داشت

گــلــدوزی پــیــراهــن او تا شب آخـر         با من که نه! با اشک وغم و ناله سخن داشت

می گفت: ببین پینه ی دستم شده بهتــر         می گفت ولی آتش صد زخم به تن داشت

میگفت: مهم نیست یکی دو سه جراحت         یا اینکه نمی گفت چه دردی به بدن داشت

از آرزوی خــوب شدن گـفـتــم و گفتم         اما مگر این زخم، سرِ خوب شدن داشت؟!

یک عمرنشستیم و دراین کوچه نوشتیم:         ای شهر! مگر یک زن غمدیده زدن داشت؟

گل، بر من و جوانی من گـریه می‌کند           بلبل به خسته جانی من گریه می‌کند

ازبس که هست غم به دلم، جای آه نیست           مهمان به میزبانی من گــریه می‌کند

از پــا فـتـاده پا و ز کار اوفتاده دست           بـازو به نــاتــوانـی من گریه می‌کند

گــل‌های من هنوز شکــوفـا نگـشته‌اند           شبنم به بــاغـبــانی من گریه می‌کند

در هــر قــدم نشـینم و خیزم میان راه           پیری، براین جوانی من گریه می‌کند

گردون، که خود کمان شده، با چشم ابرها            بــر قــامت کـمـانی من گریه می‌کند

این آبشار نیست که ریزد، که چشم کوه           بـر چـهـرۀ خـزانی من گـریه می‌کند

فــردا مــدیـنــه نـشـنود آوای گــریـه‌ام           بـر مـرگ نـاگهانی من گریه می‌کند

اشــكــم ولي ز چـشــم مدينه چكيـده ام          يــاسم كه جـای بـاغ به در آرمـيـده ام

چون ابرپشت پاي علي اشك ريخته ام          چون آه در هـواي عـلـي پَـر كشيده ام

اي شبه مــردهای مـديـنه چـه مي كنيد          من ذوالـفـقـار خـستـه ولي آب ديده ام

گفتي صلاح نيست كه نفـرينشان كني          دست از دعا كشيدم و عزلت گزيده ام

همچون نـسـيم در زده ام خـانه هايشان          هر شب به كوچه هاي مديـنه وزيده ام

در جـلـوه ام دوباره مكــرر نمی شـوم          چون فرصتي گذشته ام و سر رسيده ام

نـفـسـي فدا لنـفـسك يا مرتضی عــلـی          هرچه بـلای توست به جانم خريده ام

من كه ازعشق علی چون شمع شيدا سوختم           صاحب جنّت منم، اما در اينجا سـوختم

سوختم تا يك سر مويی نسوزد از عـلی          تا بماند رهـبرم، من بی مهـابـا سوختم

بی گـنــه بــودم ولی در آتـشــم انداختند          محسنم شد كشته، ناليدم كه بابا سوختم

زيـنـبــم می ديــد آتش زائـر رويــم شده          از پـريـشــانی او در بين اعـدا سوخـتم

مثل چشم مجتبی، مسمار، يارب سرخ بود          من نمی گويم چه شد تنهای تنها سوختم

هركه نان ازسفرۀ ما برده بود استاده بود          بسكه نامردی بود در اين تماشا سوختم

سـوخـتـم تا شعـلۀ عـشقت بماند جاودان          پـای تا سر يا عـلـی با اين تمنا سوختم

چه می شود که به زانوی من توان بدهی          دوباره صورت خود را به من نشان بدهی

چه می شود که زمان قـنوت نیمه شبت          دوباره بازوی خود را کمی تکان بدهی

چه می شود که دگرمثل روزهای قدیم          کنار سفره خودت نان به دستمان بدهی

به جای آنکه شوی پرپر و به خاک افتی          و روح خـسـته خود را به آسمان بدهی

ـ گل شکسته ی من پا بگیر دراین باغ          کـه باز عطر بهشتی به بـاغـبـان بدهی

تو را به جـان عـزیزت مخـواه بنـشینم          به چشم خویش ببینم چگونه جان بدهی

نفس تومیکشی وحال کودکان این است          چه می شود تو اگر جان در این میان بدهی

غصه ات ای ملک سوخته پر سنگین است          گریه ام روز و شب وشام و سحر سنگین است

کس زمن بــعــدِ تو بر صبــر توقع نکند         بشکند چون که کمر، درد کمرسنگین است

با عـلی حرف بزن تا که نگویند به هــم          بـا علیمثل همه فـاطـمه سرسنـگین است

رمقی نیست که حرکت بدهی جسمت را          نـتـوانـی بــزنی بال که پر سنـگین است

تـک و تـنـهــا وسـط راه رهـایــم نکـنی          راهزن پر شـده و بار سـفر سنگین است